Adam

Gün bitmişti, gece değil. Burası daraldığında ne yapacaktı? Evet daraldı. Zaten her şeye çok uzaktı. Aslında saklandı, gözükmedi, sindi. Sakin ve ağır atsaydı adımlarını; o zaman belki de daralmayacaktı. Elinde bir şişe birayla beraber lavabonun yolunu tuttu. Masada arkadaşları ve henüz birkaç gün önce tanıştığı güzel bir kadın vardı. Aynanın karşısındaydı yine. Yüzünde çocukluğundan kalma ufak yara izine dikkatlice baktı. Hatırladı, gülümsedi.. Bu iz ona çocukluğundan güzel bir hatıraydı aslında. “Zaman geçiyor” klasiği yaşadı yine. Hala aynı gözlerle bakıyordu hayata. Tutkulu ve sevme yetisi yüksekti. Sevgi kolay bulunmuyordu. Hatta olmayabilir de böyle bir şey. İnsanların aşk dedikleri şeyin daha üçüncü sevişmede biterken ve hayatlarındaki ilişki kavramını, yenilemek, sadece yeni birini tanımak olarak adlandırılırken, nasıl sevgi olabilirdi. Tanım belli. Göremedikleriyle, görüp anlamlandıramadıkları arasında çakıp kalmıştı. İki şık var; ya eksik bıraktıklarını tamamlamak, ya da eksik kalan her şeyi bırakıp yenilenmek. Değerlerimiz yok. “Her şeyi bir defalığına feda edebiliriz, çünkü önemli olan sonuç.” dedi gereksiz ve anlamlı bir biçimde.

Az sonra masaya döndü, ceketini aldı ve “güzel bir gece” diledi. Kimseyle göz göze gelmemeye çaba sarf ederek masadan ayrıldı. Kadının bakışlarını görmüyor fakat sezinleyebiliyordu. Belli ki epey rahatsız olmuştu. Ve çıktı yorgun biraz da üzgün oradan. Düşündü. İnsanların kaderi, el sıkışırken, daha ilk “merhaba”da yazılıyor. Ama iyi, ama kötü. Bu o değildi, geleceğe taşıyacağı kişi değildi, içeride bıraktığı kadın.

Yağmurda ıslanmak istiyordu, ıslandı. Evet güzel şehir; biz her şeyi biliyoruz, sen de biliyorsun. Biz itiraf etmekte zorlanıyoruz, sen zaten görüyorsun. Olsun. Az sonra evdesin işte. Tekrar yalnızlığınla baş başa kalmak ilaç gibi gelebilir. Yalnızdı, değildi aslında. Selam Kitaplarım, merhaba Gitarım ve saygılar yalnızlığım ve müzik. İnsanlık, yeniçağ, Beatles ve Elvis. Ama bu gece hava Zeki Müren kokuyor. Kâğıt ve kalemin bütünleşmesi beraberinde eşlik ediyor Zeki Müren’e.

“Seni bir gün bulacağıma inanmıyorum, ama sen beni bulacaksın, hissediyorum. O gün bana zayıf yanlarınla gel, yanın da korkuların da olsun. Güvensizliğini, kırılmışlığını, yaşanmışlığını da getir. Maskeler, yalanlar olmasın. Bak zaten burada olacağız.”