Adam

Yalnızlık dedi, “uzaktan bakıldığında güzel değil mi?” Yalnız yaşanır, güzel gözükür. Halbuki hiç öyle değildi. Evinin anahtarının bir başkasında olmaması yeterince sıkılmasına sebep oldu. Aynayla konuşuyordu. “Bu aynadaki adamı tanıyor musunuz bayım? Evet, hiç yabancı değil. Aynaya baktığında az önce gördüğü ve her günüm aynı diye düşünüp, değişiklik yapamayan; bu benim işte” dedi gülümseyerek. Gülerken kısılan gözlerinde hüznü gizliydi. Neyse ya, zaten her sabah düşünüyordu bunları. Dolapta bir şeyler olacaktı, biraz atıştırmalı. Bu sabah çok mu su içti, yoksa akşam rakıyı çok mu kaçırdı? Evet, gece bir bardaydı. Saat gecenin bini ve elinde boş rakı kadehleri vardı, hatırladı. Aynı çıkışın düşüşü sabah fark ediliyordu. Kıyafet dolabına gitti. Bugün günlerden ne? Özel bir şey var mı? Sorularını sordu kendi kendine. Yoktu. Sıradan bir gün. Olsun dedi, yeni bir gün, ve bugünün içinde herhangi bir yerde ona rastlamak var. Belki bugün. Aniden. Sahi; en son yeni kimle karşılaştı? Kime vakit ayırdı? İnsanlar artık onlara vakit ayırmayışına alışkın, sesleri çıkmıyor. Bu yüzden sevgili dedikleri bile kısa sürüyor. Ondan doğan boşluk başka biri tarafından dolduruluyor. Sevmeler de, sevişmeler de iki ara bir dereye sıkıştırılmış. Bunları düşünmenin ne anlamı var sabah sabah? Neyse ya; yeni bir güne yine hazırdı işte. Hayatın koşturmacası var, kocaman bir şehrin gürültüsü bıkkınlık veriyor.

İki adım sonra dışarıdaydı. Otuz dakika sonra işyerindeydi. Gün yavaşça omzuna binmeye başlamıştı. Bir koşuşturmaca başlar, anlayamazdı bile ne olduğunu. Randevular, mesajlar, görüşmeler, çalan telefonlar. “Şu trafiğe bak be. Zaman karıştı, günün neresindeyiz?” dedi şaşırırcasına. Gün yoktu aslında. Yaşanan saatler ve yaşanmayan saatler arasında bir koşturmaca. “Eve dönsem, telefonu, perdeleri kapatsam ve hatta dışarıda kimseye rastlamasam.” Çünkü biliyordu ki, kimse kimsenin umurunda değildir tam olarak. Kimsenin ona soru sormasından hoşlanmaz olmuştu artık. Kimseye de soru sormak istemezdi. Belki de soru sormayı sevmeyişi, bazı doğruları duymak istemediğinden kaynaklanıyordu. Haklıydı. Kuşkular vardı insanlarda, beraberinde yanılsamaları getiren. Düşündükçe sıkıldı; hiçbir şey düşünmek istemedi bu yüzden.

Akşam oldu. Gün içinde arayan arkadaşlarını ancak arayabildi. Bu akşam ne yapacaksın? soruları vardı bugün yine. Ne yapabilirdi ki? Herhangi bir yerde bir akşam yemeği, sonrasında belki birkaç kadeh bir şey. “Neden içki içiyorsun?” diye soranlara, güzel bir cevabı vardı. “Hayatın açtığı kara bir delik var, ben o deliği bir parça alkolle doldurmaya çalışıyorum” derdi. Gülümsedi, kısılan gözlerinde taşıdığı hüznüyle. Gece çoktan oldu ve bugün de bitmek üzere. Neden diye sormadı.